Τρίτη 19 Απριλίου 2011

«H GAY ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ»

      Με  τη συμμετοχή εκπροσώπων σχεδόν όλων των gay οργανώσεων, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων  και πλήθος κόσμου, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το βράδυ στη κεντρική σκηνή του ΤΗΕΑΤROVICTORIA, που ανεβαίνει η πολύ πετυχημένη παράσταση Fucking Games σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Κομνηνού, ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Η gay ζωή στην Αθήνα». Την εκδήλωση που έγινε με αφορμή την παράσταση οργάνωσε το THEATROVICTORIA σε συνεργασία με το Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος – Θετική Φωνή.
      Στο πάνελ συμμετείχαν η Ευαγγελία Βλάμη – εκπρόσωπος «Λεσβίες για την Ισότητα», η Andrea Gilbert - εκπρόσωπος του «Athens Pride», ο Νίκος Δέδες – πρόεδρος της «Θετικής Φωνής», ο σύμβουλος ψυχικής υγείας Λύο Καλοβυρνάς, ο Κωστής Σπηλιώτης – εκπρόσωπος της ΟΛΚΕ και η γνωστή τραβεστί Πάολα Ρεβενιώτη. Τη συζήτηση συντόνισε ο Γρηγόρης Βαλιανάτος ο οποίος άνοιξε τη βραδιά θέτοντας τη βασική θεματολογία, όπως αυτή προκύπτει από το έργο:  
  • Fucking games στην LGBT κοινότητα
  • Σεβασμός και coming out
  • Οι oμοφυλοφιλικές σχέσεις
  • Οι σχέσεις με τη στρέητ κοινότητα
  • Σχέσεις gay/λεσβίες
  • Η ζωή και το lifestyle
  • Οι ανασφάλειες
  • Οι ερωτικές αγωνίες και η μοναξιά
  • Ναρκωτικά και night life
  • Unsafe sex και HIV
        Μετά  την τοποθέτηση των μελών του  πάνελ ακολούθησε συζήτηση όπου δεν έλλειψαν οι αντεγκλήσεις και το καυστικό χιούμορ. Θίχτηκαν όλα τα καυτά θέματα του έργου και ακούστηκαν πολλές διαφορετικές απόψεις πάνω σε θέματα της καθημερινής ζωής των gay στην Αθήνα σήμερα.
Οι ομιλητές της εκδήλωσης τοποθετήθηκαν  σε όλη τη σειρά των θεμάτων  που τέθηκαν και χαρακτηριστικά είπαν:   
Νίκος Δέδες: «Νομίζω πως οι πολλές ενστάσεις που έγιναν για τα αρνητικά στερεότυπα πάνω στο πως έχει εμφανιστεί το HIV στην Αθηναϊκή σκηνή, δείχνει μία τρομακτική ένδεια διαλόγου και στην τελική ανάλυση θετικών προτύπων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν είμαστε έξω, δεν είμαστε out. Φυσικά και η τέχνη μπορεί να συμμετέχει στη διαμόρφωση συνειδήσεων ή να εκπαιδεύει, αλλά δεν θα έπρεπε να περιμένουμε την παράσταση Fucking Games για να δούμε ότι υπάρχουν πολλές πτυχές της γκέι ζωής. »
Πάολα Ρεβενιώτη: «Εγώ θέλω να πω ότι είμαι πολύ αισιόδοξη. Γιατί έχοντας ζήσει από 15 χρονών σε αυτή τη γκέι ζωή, βλέπω ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ ευχάριστα σε σχέση με το παρελθόν. Βλέπω νέα παιδιά να βγαίνουνε προς την επιφάνεια, προς τα έξω - αρκεί να μην τους καπελώσετε οι γεροντοκόρες. Το ανάποδο όμως σε εμάς είναι ότι στην εποχή του AIDS οι τραβεστί δεν πήγαμε πίσω, οι γκέι πήγαν πίσω. Τώρα με την οικονομική κρίση έχουμε καταστραφεί οι τραβεστί! Δεν υπάρχει ούτε μηχανάκι να περάσει! Χάρηκα που τα είπαμε»
Eυαγγελία  Βλάμη: «Είναι πολύ σημαντικό και αυτό που καταλαβαίνω μέσα από τη συζήτηση είναι ότι στην ουσία μιλάμε και συζητάμε για το τι σκέφτονται ή υποθέτουν ή στην ουσία μας έχουν εμβολίσει οι άλλοι, δηλαδή πόσο λεσβία ή πόσο γκέι είναι κάποιoς/α. Επειδή μας έχουν απαξιώσει εμείς με ιδιαίτερη ευκολία απαξιώνουμε την κοινωνία, τους θεσμούς… δεν το κρίνω, δε λέω αν είναι καλό ή κακό, λέω απλά ότι συμβαίνει. Σε σχέση με το lifestyle, έχω την αίσθηση ότι έχουμε εθιστεί από μια προτεινόμενη ηθική»
Andrea Gilbert: «Δεν έχω gay life style. Έχω life. I live. Όπως όλοι μας. » 
Λυο Καλοβυρνάς: «Είναι μύθος ότι οι gay σχέσεις δεν κρατάνε. Είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Περιμένουμε το χειρότερο. Βρίσκουμε το χειρότερο – βρίσκουμε μη ώριμους ανθρώπους - και με αυτό το τρόπο χτίζουμε μόνοι μας τη δυστυχία μας και την απομόνωση μας. Οι έλληνες gay ή είμαστε λαγουδάκια του sex ή είμαστε μες τη δυστυχία και την ψυχασθένεια. Αν δεν μας αρέσει αυτό το στερεότυπο είναι στο χέρι μας να κοιτάξουμε και λίγο παραπέρα»
Κωστής  Σπηλιώτης: «Τα στερεότυπα, τα πρότυπα, η κανονικότητα, υπάρχει. Κάποιοι από εμάς είμαστε τελείως μέσα σε ένα lifestyle, κάποιοι είμαστε σε ένα τελείως απέναντι lifestyle. Υπάρχουν πολλές ταυτότητες, πολλά lifestyle, πολλοί τρόποι να καταλάβεις τον εαυτό σου και αυτό υπήρχε πάντα στην ανθρωπότητα. Όμως είναι σημαντικό να κουβεντιάζουμε, να βρίσκουμε ανθρώπους, να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και να πηγαίνουμε τα πράγματα μπροστά. Εμένα με κάνει αισιόδοξο ότι βρεθήκαμε κάποιοι άνθρωποι εδώ Σάββατο βράδυ και κουβεντιάσαμε» 
      Aπό  τη πλευρά του το ακροατήριο  τοποθετήθηκε σε μια σειρά  θεμάτων όπως τα στερεότυπα, η έλλειψη προτύπων, η εξάπλωση του HIV/AIDS και η ύπαρξη ή μη gay κοινότητας. Επισημάνθηκε η ανάγκη αναζήτησης προτύπων καθώς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εμφανίζονται παραιτημένοι ως προς τη διεκδίκηση της αναγνώρισης των gay ως ισότιμων μελών της ελληνικής κοινωνίας και καλύπτονται πίσω από την κατακραυγή και τις ενοχές για να αποφύγουν την προσωπική τους ευθύνη. Ενδεικτικό ήταν το προσωπικό παράδειγμα ένος ομιλητή ο οποίος ανέφερε ότι παρ’ όλο που ο ίδιος και ο πατέρας του είναι gay και ενώ υπάρχει αρμονική οικογενειακή σχέση και ζωή, το θέμα δεν έχει συζητηθεί ποτέ ανοιχτά. Όπως τόνισε ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Κομνηνός: «Το να είσαι gay δεν είναι ιδεολογία. Είναι ζωή. Οι gay δεν είναι και δεν οφείλουν να είναι επαναστάτες. Όμως έχουν πια ευθύνη να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Τα ενδεχομένως αρνητικά στερεότυπα που παρουσιάζονται στην παράσταση μας, μάς βοηθούν να δούμε το έλλειμμα ουσιαστικής επικοινωνίας που υπάρχει»
      Σχετικά με την εξάπλωση του ιού HIV/AIDS το ακροατήριο αναφέρθηκε στην επείγουσα ανάγκη ενημέρωσης του κοινού και την εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Οι οροθετικοί αντιμετωπίζουν το στιγματισμό και το ρατσισμό ακόμα και μέσα στην ίδια την γκέι κοινότητα. Και εδώ τίθεται το ερώτημα κατά πόσο στην Ελλάδα υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει ουσιαστικά μία γκέι κοινότητα, λειτουργώντας ως ένα σύνολο και όχι ως μονάδες.
      Κλείνοντας ο κ. Γρηγόρης Βαλιανάτος είπε: «Ευχαριστίες στους ανθρώπους του θεάτρου και τον Δημήτρη Κομνηνό που έγιναν η αφορμή για μία συζήτηση που δε γίνεται συνήθως. Μία παρατήρηση. Σήμερα έχουμε πάρα πολλά μέσα για να εκφραστούμε. Πλέον μπορούμε αν θέλουμε να έχουμε φωνή. Επίσης, 30 χρόνια μετά την έναρξη του κινήματος, μην πελαγοδρομείτε με την κοινότητα και όλα τα κοινά στοιχεία που έχουμε. Είναι παγίδα να θεωρούμε ότι οι γκέι είναι κάπως και οι στρέητ κάπως αλλιώς. Ξεκολλήστε από την κοινότητα με κόλλα. Κολλήστε με τους ανθρώπους που σας πάνε, συζητήστε μεταξύ σας. Μην φανταστείτε ότι επειδή είστε γκέι είστε ίδιοι. Ο παρονομαστής είναι ίδιος, είναι η ελευθερία, η δημοκρατία, είναι η αξιοπρέπεια και εκεί θα φτάσουμε. Κάποτε θα ξεπεράσουμε αυτούς τους ανόητους όρους τους οποίους δεν είχε η γλώσσα μας, τους δανειστήκαμε από έναν Ούγγρο γιατρό. Εμείς είμαστε εδώ για να χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους καταγγέλλοντας τις διακρίσεις» 
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ  ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ 
Η υπόθεση  του έργου συνοπτικά έχει ως εξής: ο Τέρενς ένας άντρας γύρω στα πενήντα, με κυνικό χιούμορ και εξουσιαστικό ταπεραμέντο, έχει μια δεκάχρονη  σχέση με τον ήσυχο, ευγενικό και  χαμηλών τόνων Τζόνα ο οποίος του είναι βαθιά προσηλωμένος και εξαρτημένος απ’ αυτόν ερωτικά, ψυχικά και οικονομικά. Ταυτόχρονα όμως ο Τέρενς, φλερτάρει και διεκδικεί σεξουαλικά νέους άντρες και στην προκειμένη περίπτωση τον νεαρό, Τζουντ ο οποίος μόλις έχει ξεκινήσει σχέση με ένα όμορφο αγόρι, τον Ντάννυ. Όλη η ιστορία εξελίσσεται μέσα σε μια νύχτα όταν στο διαμέρισμα του Τέρενς εισβάλλει ο Τζουντ ο οποίος φέρνει μαζί του το νέο του απόκτημα. Το εκκεντρικό σαλόνι μετατρέπεται σύντομα σε πεδίο μάχης. Κόκα, ποτά, πεολειχίες, άγριο σεξ, αντεγκλήσεις, χιουμοριστικές αντιπαραθέσεις, οξείς διαξιφισμοί και ύπουλες παγίδες που αποδεικνύονται εξ ίσου καταστροφικές για όλους.  Υπάρχει όμως κι ένα μυστικό που δεν μπορεί να ειπωθεί ανοιχτά...
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Η παράσταση  του Δημήτρη Κομνηνού, μέσα από  το βραβευμένο έργο του Cleugh, έρχεται σε μια εποχή όπου η ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανοχής στην «κατά τα άλλα συμπαθή» κοινωνική μειωνότητα των gays. Η ανοχή αυτή όμως συνιστά απόδοχή; Θα μπορούσε ποτέ η κοινωνία να ενσωματώσει και να αγκαλιάσει τους gays ως δικά της παιδιά; Ο Grae Cleugh με το πολυεπίπεδο όσο και αμφίπλευρο FUCKING GAMES υποστηρίζει ότι και η ίδια η κοινότητα των gays οφείλει να εργαστεί με συντεταγμένο και πολιτικά μαχητικό τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση. Να σταματήσει να περιχαρακώνεται στις ενοχές της, να σταματήσει να κρύβεται πίσω από την κοινωνική κατακραυγή. Να σταματήσει να υποκρίνεται και να προχωρήσει σε μια επι της ουσίας αυτοκριτική. Να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών της. Να στηρίξει την διαφορετικότητά της όχι στη βάση του «score fucking» αλλά στη βάση της κοινωνικής ανάγκης που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ανεξάρτητα φύλου, φυλής ή εθνικότητας. Στη βάση της ουσιαστικής ισότητας.  
Στην παράσταση  του ο Δημήτρης Κομνηνός στήνει έναν κόσμο αδίστακτο και αδυσώπητο. Στήνει την προκλητική δράση του έργου σε ένα λιτό νεο-πάνκ σκηνικό χώρο φιλοτεχνημένο από τον εικαστικό Γιώργο Λυντζέρη. Με αιχμή του δόρατος τους ταλαντούχους ηθοποιούς Γιαννακάκο, Κανναβό, Μπόσινα και Παναγιωτάκη, αναδεικνύει με τρόπο ωμά ρεαλιστικό τη ζοφερή αλήθεια του έργου μέσα από το σεξ και τα ναρκωτικά.
 
Συντελεστές:
Μετάφραση / σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός, Σκηνικά / κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης, Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας. Μουσική / visuals: Ανδρέας Τρούσσας.
Διανομή : Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας, Μαρίνος Παναγιωτάκης.
  
INFO:

    ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: ΠΕΜΠΤΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ 9:15μμ ΚΥΡΙΑΚΗ 8:15μμ

    THEATROVICTORIA  ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ 5 (& 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 119)

    ΤΗΛΕΦΩΝΟ 210 – 8233125

για περισσότερες πληροφορίες & συνεχή ενημέρωση  www.theatrovictoria.gr
 
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 
  • Πέμπτη, Παρασκευή & Κυριακή (γενική είσοδος) 15,00 €
  • Σαββάτο: Κανονικό 18,00€ , Φοιτητικό 15,00€
  • Εξώστης: 12,00 €
Enhanced by Zemanta

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΣΧΟΛΙΟ

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...