"Πώς μπορώ να ζήσω εδώ; Αυτό το μέρος είναι για τα ζώα. Κοιτάζω τα πρόσωπα όλων εδώ μέσα και βλέπω μόνο θάνατο". Πριν μιλήσει, είχε βιώσει ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι για να φτάσει στη γη της Επαγγελίας, όπως ονειρευόταν, την Ευρώπη. Μόλις έφθασε, συνελήφθη και κρατήθηκε υπό ταπεινωτικές συνθήκες. Αγχος και φόβος. Βία στη βία. Κι έπειτα ήρθαν οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στα Κέντρα Κράτησης Μεταναστών της Ελλάδας. Ματαίωση του ονείρου.
Είναι ενδεικτικό ότι σε περιόδους συνωστισμού στα Κέντρα Κράτησης αντιστοιχούσε χώρος μικρότερος του 1,5 τ.μ. ανά άτομο. Οι άνθρωποι κοιμούνταν στο πάτωμα, ενώ τον Φεβρουάριο στο Κέντρο της Ροδόπης με τη θερμοκρασία να πέφτει κάτω από το μηδέν δεν υπήρχε σύστημα θέρμανσης.
Στο Κέντρο της Παγανής υπήρχε ένα αποχωρητήριο για 20 άτομα και μία ντουζιέρα για κάθε 50, αναλογίες που απέχουν από τις εθνικές προδιαγραφές. Οταν το Κέντρο ήταν υπερπλήρες το μοναδικό αποχωρητήριο και η μία ντουζιέρα κάλυπταν τις ανάγκες 150 ατόμων. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά ενός εκ των μεταναστών: "Κοιμάμαι σε ένα στρώμα. Είναι τόσο βρώμικο και μουσκεύει συνέχεια από τα νερά της τουαλέτας που ξεχειλίζουν. Δεν μας επιτρέπουν να βγούμε έξω. Είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον και μαλώνουμε μεταξύ μας".
Σύμφωνα με την οργάνωση, πόσιμο νερό ήταν διαθέσιμο μόνο από τις βρύσες των αποχωρητηρίων, ενώ ως αποτέλεσμα των παραπάνω παρατηρήθηκε αύξηση λοιμώξεων του αναπνευστικού και δερματικών παθήσεων.
Ανάμεσα στους "φιλοξενούμενους" υπήρχαν γυναίκες και ανήλικα παιδιά, πολλά εκ των οποίων ασυνόδευτα. Χωρισμένες -διά της βίας- οικογένειες, άγνοια και αγωνία για την τύχη των συγγενών, κράτηση ακόμη και για περισσότερο από 4 μήνες. Οι ζωές εκατοντάδων ανθρώπων που περνούν στην ιστορία απλώς ως αριθμοί...
Ανδρας από το Αφγανιστάν, 24 ετών
Στο Ιράν μου έδιναν μόνο νερό και ψωμί
"Πρώτα κατάφερα να φτάσω στην Τουρκία μέσω Ιράν με τον αδελφό μου, αλλά μετά από ένα μήνα μάς συνέλαβαν και μας γύρισαν στο Αφγανιστάν. Μερικές εβδομάδες αργότερα επέστρεψα πάλι στο Ιράν. Εκεί έπρεπε να δουλέψω για τους διακινητές για τέσσερις μήνες για να πληρώσω για το ταξίδι μου. Με είχαν κλεισμένο σε ένα σπίτι στο Ιράν για δέκα ημέρες, μόνο με νερό και ψωμί, πριν με πάρει ο διακινητής για δουλειά. Σε κείνο το μέρος ήταν πολύ άσχημα. Ο διακινητής μαστίγωνε όποιον διαμαρτυρόταν. Μετά από τέσσερις μήνες με έφεραν στην Τουρκία. Ημουν στην Κωνσταντινούπολη κλειδωμένος σε ένα υπόγειο για 40 ημέρες. Οι διακινητές ζητούσαν περισσότερα χρήματα. Μπορούσαν να σε κάνουν να φοβηθείς πολύ. Μας απειλούσαν όλη την ώρα. Μια φορά με χτύπησαν στο κεφάλι και το χέρι με ένα χοντρό ξύλο. Δεν μπορούσα να κουνήσω το χέρι μου για δύο εβδομάδες. Ενας ξάδελφός μου πλήρωσε τα χρήματα και έτσι με άφησαν από το δωμάτιο που με κρατούσαν".
16χρονος από το Αφγανιστάν
Μας φέρονται χειρότερα κι από ζώα. Είμαστε και εμείς άνθρωποι
"Στο Κέντρο Κράτησης της Μυτιλήνης έμεινα για μερικές μέρες. Μετά ήρθαμε στην Αθήνα. Ταξιδεύω με έναν μεγαλύτερο φίλο. Τον φωνάζω αδερφό μου. Στην Αθήνα βρήκαμε χώρο σε ένα διαμέρισμα. Ηταν πολύ μικρό, με μόνο δύο δωμάτια. Ημασταν 13 άνθρωποι που μέναμε εκεί και πληρώναμε 750 ευρώ. Στην Αθήνα ήταν πολύ δύσκολα. Δεν μπορείς να βρεις δουλειά.
"Θέλω να δουλέψω"Προσπάθησα να φύγω μια-δυο φορές. Ξέρω ότι το χαρτί που μας έδωσαν λέει ότι μπορούμε να μείνουμε στην Αθήνα μόνο για 30 ημέρες. Το μόνο πράγμα που θέλω να είναι να δουλέψω για να βοηθήσω τον μικρότερο αδερφό μου και τις αδερφές μου. Είναι όλη μου η ζωή. Αν μας έδιναν ένα μέρος για να μείνουμε τότε θα τα καταφέρναμε. Τώρα δεν μπορούμε και επίσης δεν μας επιτρέπουν να πάμε σε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Μας φέρονται χειρότερα και από ζώα. Είμαστε κι εμείς άνθρωποι".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΣΧΟΛΙΟ